Droom? of toch niet! (H3)
toen ik wakker werd voelde ik me zwaar beroerd, Amber had me blijkbaar aan een infuus gezet met spul erin wat waarschijnlijk de pillen met water waren. weer was ik flauwgevallen door de hallucinaties en begon ook te begrijpen dat dit niet niks was. 1 of andere idioot wilde een experiment met levende mensen doen om te kijken of je wilde dieren kan creëren. dit was te maf voor woorden... vooral door het feit dat niemand dit kan en zal overleven en hij geen argument heeft waarom hij het doet.., het was voor mij 1 groot raadsel; ene agent X die s middags met een snijwond op haar gezicht terugkomt en een maffe idioot die bewusteloze mensen om te bouwen tot beesten. op dat moment voel ik me het slachtoffer in een film die niet goed afloopt, ik zag nog steeds alles wazig en hoorde niks, toen begon waar ik de hele tijd bang voor was geweest; hallucinaties, weer gehinnik maar dit keer ook schreeuwende mensen en ambulance sirenes. ik verloor alle moet, 10 min geleden had ik met alleen pijn in mijn buik naast amber gezeten, en nu zit ik met hallucinaties en aan een infuus. weer dacht ik het bewustzijn te verliezen, tot opeens alles weer helderder word en hallucinaties weg gaan.Amber staat voor me, waarschijnlijk dood te gaan van bezorgdheid en angst. ik kom overeind en zeg dat het wel weer gaat.
de dagen daarna zijn precies zo; hallucinaties, ik hang aan een infuus en pijn. Amber houd me de hele tijd op de been. de pillen werken slecht maar geven toch genoeg resultaat om niet te vaak flauw te vallen. langzaam begin ik steeds minder te geloven dat het goed komt gedachtes dwaalde door mijn hoofd; iemand bezorgd met hallucinaties en hoofdpijn om me daarna tot een beest te willen veranderen, ene Agent X helpt me en is een hele ochtend weg om met een wond op haar gezicht terug te komen, mijn moeder die niet weet waar ik ben, het feit dat het waarschijnlijk niet overleef.. op dat moment voelde ik mij diep treurig.. met Amber had ik al dagen niet gesproken, ze had me geholpen eten en medicijnen gegeven maar ik had niet de fut haar te bedanken. ik loop sloffend naar de woonkamer, waar Amber soep aan het maken is en een infuuszak vult. dit keer wil ik echt weer met haar praten! er komt een zwakke schorre stem uit mijn mond, nauwelijks verstaanbaar waardoor amber 5x moet vragen of ik het opnieuw wou zeggen. langzaam kwamen de woorden die al een week in mijn hoofd spoken eruit. ''Ga ik dood'' vroeg ik haar. Volgens mij klonk ik als een meisje van 7 die haar knuffel was verloren maar beter kwam ik niet uit mijn woorden. Amber wist niet wat ze moest zeggen, aan haar gezicht kon je aflezen dat ze nadacht. ''wees gerust'' zij ze met een flauw lachje. ook zij kon niet uit haar woorden komen.. het drong tot me door dat zij ook de moet aan het opgeven was. 2 minuten lang was het extreem stil, daarna stroomde er een traan over haar wang. we gaven elkaar een knuffel en ze besloot dat ik beter op bed kon blijven liggen en dat zij er zo aan zou komen. ondanks het slechte nieuws voelde ik me toch gerust, en was blij dat ik niet de enige was die bang is. ik voelde me hierdoor energieker en ging met een snelle pas richting mijn kamer. ik plofte op bed en wachtte totdat ze langs zou komen. het besef kwam dat ze een moederpersoon voor me was, en voor mijn gevoel ook een betere dan mijn eigen moeder. toch probeer ik dit idee uit mijn hoofd te zetten. ik kruip onder de dekens en wacht.
Spelfouten:
Geen commentaar gevonden.